"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

dinsdag 28 juli 2015

Ana Egge, Bright Shadow

De in Canada geboren maar tegenwoordig in Brooklyn, New York residerende singer songwriter Ana Egge is met haar nieuwe album Bright Shadow alweer aan haar achtste album toe. De voorlaatste Bad Blood werd door Steve Earle geproduceerd. Voor Bright Shadow vertrouwt ze m.b.t. de productie geheel op eigen kunnen. Instrumentaal laat zij zich ondersteunen door Maya De Vitry (viool, banjo, zang), Charles Muench (contrabas, zang) en Oliver Craven (mandoline, viool, slide gitaar, zang). Dit gezelschap is bekend als The Stray Birds. Bij het schrijven van het materiaal voor Bright Shadow had Egge het geluid van The Stray Birds in het achterhoofd. Ze keert met haar nieuwe album terug naar het soort muziek waar ze als tiener verliefd op werd. Ana luisterde toen vooral naar bluegrass en artiesten als Iris Dement.


Lucinda Williams zei ooit “Luister vooral naar haar teksten" en "Ze is een folk Nina Simone”. Sinds de opnames van Bright Shadow werd de dochter van Egge geboren en stierf haar moeder. Deze ingrijpende gebeurtenissen kleuren in retrospectief het album.

Dat Egge het op Bright Shadow klein wenst te houden laat ze meteen met opener Dreamer horen. Een stuwende bas vergezelt haar stem waarna zich heel subtiel viool, gitaar en achtergrondzang bij het geheel voegen. Ik val hoe dan ook altijd voor het heldere en opgewekte geluid van de mandoline. Dit en de blijmoedige melodie van Jenny Run Away maken het tot een van de meest attractieve stukken van het album. Met titelsong Bright Shadow en songs als Rock Me (Divine Mother) neemt Egge gas terug en is de toonzetting persoonlijk. Naast zelfgeschreven werk brengt Ana een cover van Dolly Parton. Met Wildflower onderstreept ze haar toegenomen zelfvertrouwen. Als persoon en uitvoerend artiest ervaart zij nu veel meer de nodige vastberadenheid om haar eigen koers te varen. Het vooral door viool en smaakvolle achtergrondvocalen ingekleurde Fifth Of July behoort verder tot de hoogtepunten van het album evenals het door strijkers bepaalde Maps Of The Moon. Met de akoestische gitaarballades Turning Away en The Ballad of Jean Genet besluit Ana het album.


Met Bright Shadow brengt Ana Egge een verzameling hoogstpersoonlijke ballades en enkele bluegrass stukken. Het levert een fraai klein gehouden en intiem klinkend geheel op dat mij als nooit tevoren overtuigd.


Hans Jansen

Website http://www.anaegge.com/
Release datum 30 juli 2015 Grace/Parkinsong

Het album is tijdelijk moeilijk verkrijgbaar. Ana levert de cd graag zelf direct aan je. Neem contact met haar op via anaegge@gmail.com
 

woensdag 15 juli 2015

Kaia Kater, Sorrow Bound

Onlangs verscheen een top bankier in Nieuwsuur. Zijn analyse: wanneer alles tegen blijft zitten wordt Griekenland een reservaat. Een reservaat waarin men karig leeft. In economisch opzicht gebeurt er weinig opzienbarends. Hij haalde in dezelfde zin Appalachia aan. Dit is het gebied dat wij als het berggebied en de cultuurregio in het oosten van de Verenigde Staten kennen. Het Appalachengebergte als geheel strekt zich uit vanaf het zuiden in Alabama naar Newfoundland in Canada. Het gebied mag in economisch opzicht zo zijn problemen kennen, in muzikaal opzicht behoort het tot de win gewesten van Noord Amerika.


De in Montreal en Toronto opgegroeide Kaia Kater laat zich binnen haar werk inspireren door de muzikale rijkdom afkomstig uit het Appalachen gebergte. Zij is van gemengd Afro-Caribische afkomst. Tot haar belangrijkste invloeden rekent Kaia o.a. Nina Simone en Olla Belle Reed. Al op jonge leeftijd vertrok zij naar West Virginia om zich er in traditionele dans en muziek te bekwamen. Kater debuteerde in 2011 met de EP Old Souls alvorens vorig jaar het debuutalbum Sorrow Bound verscheen. Onlangs werd het album opnieuw uitgegeven. Het geheel werd door Chris Bartos geproduceerd. Bartos werkte eerder met o.a. Sarah Harmer.

Kaia streeft er naar om een uniek geluid bij haar zelf passend te vinden. Tevens wil zij trouw blijven aan het traditionele geluid van deze roots muziek. Met Sorrow Bound verankert zij zichzelf binnen de traditionele muziek. Toekomstig wil zij echter de grenzen verder verleggen. Viool en banjo geven de toon aan binnen de traditionele ballades en zelfgeschreven stukken. Naast negen van vocalen voorziene songs kent het album drie instrumentals waarin banjo en viool de hoofdrol voor zichzelf opeisen.


Het album opent met When Sorrows Encompass Me Round. Naast zang en banjo wordt Kater hier bijgestaan door een eenzaam dolende elektrische gitaar bespeeld door Chris Bartos. Het stuk is gebaseerd op een old time fiddle tune maar is verder door Kaia zelf geschreven. Het beschrijft de wederwaardigheden van een weggelopen slaaf. Ondanks dat het album met bescheiden middelen opgenomen is weerklinkt er een behoorlijke variatie. Zo brengt Kater met het aanstekelijk klinkende En Filant Ma Quenouille een Frans-Canadees nummer. Daarop volgend vertrouwt ze geheel op haar eigen stem in het a capella gebrachte Moonshiner ondersteund door fraaie achtergrondvocalen van o.a. Jadea Kelley. Over het harde leven in lang vervlogen tijden verhaalt Kaia met West Virginia Boys waarbij de begeleiding van banjo ruimschoots volstaat. Wat klinkt er nu mooier dan stem en banjo aldus Kater? Het album sluit af met het kalme Come And Rest waarop haar tante Julia de achtergrond vocalen voor haar rekening neemt.

Momenteel werkt Kaia Kater aan een volgend album. Voor dat album selecteerde zij meerdere zelfgeschreven stukken vergezeld van divers Frans-Canadees werk en een aantal traditionals. Met het uitstekende Sorrow Bound presenteert Kaia Kater zich als een bijzonder veel belovend artiest.


Hans Jansen


Website http://www.kaiakater.com/
Releasedatum 16 juli 2015 Kingswood Records
 

zondag 12 juli 2015

Het tweede kwartaal

Ook in het tweede kwartaal van dit jaar verschenen vele mooie albums. Nog meer houd ik echter van mooie liedjes. Onderstaand de drie allermooiste van het tweede kwartaal.

Zonder uitzondering ontroeren de zelfgeschreven stukken op het album The Longest River van Olivia Chaney. Met het kippenvel verwekkende Holiday verwoordt zij mijn ontroering onbedoeld zelf het beste met: “She’s a Goddes, she calms you down.”


Instrumentale muziek doet duidelijk een beroep op mijn verbeeldingskracht. In het tweede kwartaal maakten onderstaande artiesten de nodige indruk.
Het energieke Welcome Joy and Welcome Sorrow van Spiro was het vaakst door mij beluisterde album. Het gezelschap laat zich met Burning Bridges, net als op de rest van het album, als ware waaghalzen kennen. De prachtige door accordeon gespeelde melodie wordt vergezeld van repeterende patronen die de luisteraar als in een woeste maalstroom meesleurt.


De mij tot voor kort geheel onbekende gitarist Daniel Bachman voert mij met zijn laatst verschenen album River mee op reis door de natuur van zijn geboortestaat Virginia. Het album bleek overigens ook in Andalusië uitstekend tot zijn recht te komen.

 

Holly Lerski, The Wooden House

De uit Norfolk Engeland afkomstige zangeres en liedjesschrijfster Holly Lerski bracht vorige maand haar nieuwste album op de markt. Holly werd geboren in Londen. Als dochter van een geluidstechnicus was ze vanaf haar jeugd met muziek omringd. Vanaf haar zesde jaar speelde zij bas en gitaar. Ze was geruime tijd actief binnen folk rock band Angelou. In het verleden toerde zij met o.a. Eddi Reader en Boo Hewerdine.


Na jaren van werken en toeren met Angelou begon Lerksi een solo carrière.
De afgelopen twee jaar hield Holly zich in haar tuinhuisje bezig met het nieuwe album The Wooden House. Het album sorteert met bescheiden middelen een maximaal effect. Hoewel het niet binnen de muren van een studio opgenomen is kent het geheel een transparante en knisperende productie van Stu Hanna (Megson). Lerski neemt op drie stukken zelf alle instrumenten voor haar rekening. Naast ukelele, elektrische en akoestische gitaar, bas en toetsen neemt ze drums en andere percussie ter hand. Daarnaast telt het album diverse gastmuzikanten waaronder bassist James Hutchinson (Bonnie Raitt) en Stu Hanna (viool, mandoline en banjo). Verder vallen meteen de alom tegenwoordige, prachtige koortjes op. Zij kenmerken het album evenals de plezierige en wendbare stem van Holly.

Hoewel er op The Wooden House het nodige hartzeer bezongen wordt kent het geheel een lichte toets. De toonzetting van het album valt goed samen met het naïeve hoesontwerp. Naast fraai getoonzette hartenpijn is er tevens ongecompliceerde vrolijkheid te horen zoals in Oh Atoms, Oh Molecules. Hier verheugen zich zelfs de meest elementaire deeltjes wanneer ze zich bij de geliefde partner kunnen voegen. Ritmisch handgeklap en viool versterken hierbij de feestvreugde. Even verderop wordt het al even vrolijk gestemde Pudding Pie eveneens door handgeklap maar ook door het vier man/vrouw sterke koortje, mandoline en banjo aangevoerd.


Naast vrolijkheid is er op het album ruim plek voor donkere wolken aan de hemel. Zo bezingt Lerski binnen opener Inkblot het gevoel van gemis behorend bij een verloren liefde. Ze vraagt echter ook aandacht voor het vermogen om weer op te staan en door te gaan. Binnen titelnummer Wooden House zoekt Holly tegen beter weten in naar de verloren geliefde binnen het ooit zo vertrouwde huis. Knap hoe ze dit aan een direct aansprekende melodie weet te koppelen. Met het lieflijk Homespun eindigt Leski.Ook hier bezingt zij het verlangen om zich zowel thuis als binnen een relatie veilig en geborgen te weten.

Met het door Lerski gebezigde fenomeen folk pop heb ik doorgaans een moeilijke verstandhouding. Niet zelden leidt dit tot gladgestreken muziek waarmee ik weinig binding heb. Gunstige uitzonderingen zijn wat mij betreft het werk van bijvoorbeeld 10.000 Maniacs, Catie Curtis en de al eerder genoemde Eddi Reader. Met het open hartige The Wooden House verhaalt Holly Lerksi geïnspireerd over haar eigen ervaringen. Het levert een vlekkeloos album op waarmee Holly Lerski zich wat mij betreft bij bovengenoemd gezelschap voegt.


Hans Jansen

Website http://www.hollylerski.com/
Releasedatum 1 juni 2015 Laundry Label (Eigen Beheer).