"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

donderdag 24 december 2015

Folklantern Jaarlijst 2015


 
Dit was het jaar waarin ik Folklantern sloot en verder voor www.johnnysgarden.nl schreef. Nog eenmaal open ik het blog voor mijn jaarlijst.
 

             1. Olivia Chaney, The Longest River



Ruim vijf jaar geleden ontdekte ik de bijzondere stem van Olivia Chaney. Meteen werd ik hongerig naar werk van haar hand. Samen met producer Leo Adams, (o.a. David Byrne, Brian Eno en de Smoke Fairies), nam Olivia Chaney haar debuutalbum The Longest River op. Het album is een fascinerende mix van traditionals, covers, zelfgeschreven werk en een enkel klassiek stuk. Chaney laat zonder enige terughoudendheid de invloed van Joni Mitchell naar de oppervlakte komen. Net als Mitchell heeft ze het hart op de tong. Zonder schroom laat ze de luisteraar via haar teksten delen in haar persoonlijke ervaringen en twijfels. Alles op het album is erop gericht om de emoties zo direct mogelijk aan de luisteraar over te brengen. Olivia Chaney presenteert zich met The Longest River als één van de belangrijkste talenten van de Britse folk. Deze vrouw groeit toekomstig uit tot één van de echt grote artiesten.

            2. Hannah Sanders, Charms Against Sorrow

 



Bij het samenstellen van het album liet Hannah Sanders zich leiden door de liedjes die ze uit haar jeugd kent. Het geselecteerde materiaal bestaat uit traditionele stukken aangevuld met een enkele cover. Ben Savage (Willows) is verantwoordelijk voor de transparante productie waarin akoestische gitaar, dobro, cello en dulcimer centraal staan. De verbindende factor is de prachtige stem van Hannah Sanders. Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht klinkt Charms Against Sorrow als een trans-Atlantisch geheel. Ze nam het debuutalbum op in een oude molen, in een landelijk gelegen cottage en aan de keukentafel. Ze streefde ernaar zowel de levendigheid als de intimiteit van het gebodene aan de luisteraar over te brengen. Dit is haar ronduit gelukt. Zonder twijfel, Charms Against Sorrow is het fraaiste album dat ik in maanden hoorde.




3. Marry Waterson & David A. Jaycock, Two Wolves



 

Broer Oliver Knight was voor het derde album Two Wolves niet beschikbaar. Marry Waterson zocht de samenwerking met de uit Cornwall afkomstige kluizenaar David A. Jaycock. Hij neemt o.a. toetsen, percussie en achtergrondvocalen voor zijn rekening. Gitarist Neil Maccoll is samen met Kate St. John verantwoordelijk voor de productie van het album. Zij levert naast achtergrondvocalen o.a. hobo, piano en accordeon aan. De fraaie mix van instrumenten en veelstemmige vocalen levert regelmatig een aan het begin van de jaren zeventig herinnerend geluidsbeeld op.
Two Wolves laat zich als een veelkleurig en hecht samenhangend geheel beluisteren waarbij er over de gehele linie sprake is van bijzonder sterk materiaal. De dromerige vocalen van Marry Waterson accentueren de pastorale inslag van het geheel dat nergens anders dan in Engeland zijn oorsprong zou hebben kunnen vinden. In de raadselachtige teksten verwerkt Marry op subtiele wijze gevarieerde soms ijle droombeelden. Met Two Wolves wekt zij een melodieus vertolkt en betoverend klinkend universum tot leven.
 
4. Spiro, Welcome Joy and Welcome Sorrow

 

 

Met Welcome Joy and Welcome Sorrow, geïnspireerd op een gedicht van John Keats, presenteerde dit uit Bristol afkomstige kwartet het nieuwe album. Men heeft zich door de jaren heen in experimentele door folk beïnvloede akoestische muziek gespecialiseerd. Het kwartet bestaat uit Jane Harbour (viool), Alex Vann (mandoline), Jason Sparks (piano, accordeon) en John Hunt (gitaar, cello). Binnen hun werk spelen repeterende patronen een grote rol. De link naar de minimal music van bijvoorbeeld Steve Reich en Phillip Glass is dan ook snel gelegd. Een verwijzing naar min of meer vergelijkbare bands als Pinguin Cafe Orchestra of Arlet ligt tevens voor de hand. De zich herhalende muzikale patronen bewegen op Welcome Joy and Welcome Sorrow langs elkaar heen als wolken aan de hemel. Spiro brengt op het album uiterst levendige muziek. Men maakt hierbij meesterlijk gebruik van dynamiek, licht en donker. De nauwgezet opgebouwde stukken zijn zonder uitzondering schitterend gespeeld.

            5. Darrell Scott, 10 (Songs of Ben Bullington)
 

6. Tigran Hamasyan & The Yerevan State Chamber Choir, Luys I Luso


Sommige musici maken in korte tijd een enorme ontwikkeling door. Dit geldt zeker voor de uit Armenië afkomstige Tigran Hamasyan. Luys i Luso telt als ware het een oase binnen de sacrale muziek een aantal poëtisch klinkende pianostukken. Net als op de rest van het album baseert Tigran zich met zijn pianospel niet slechts op de oorspronkelijk uitgeschreven muziek. Hij verrijkt het geheel tevens met improviserend tot stand gekomen toevoegingen. Voor de buitengewoon mooie hymnen en meeslepende gezangen riep Hamasyan de hulp in van het Yerevan State Chamber Choir. De bedwelmend fraaie vocalen klinken soms als uit vervlogen tijden. Elders brengt men, binnen bijvoorbeeld een uit de twaalfde eeuw afkomstig stuk, welhaast modern klinkende accenten aan. Gedurende het gehele album weerklinkt subtiel de jazz achtergrond van Tigran door het gebrachte materiaal heen. Met Luys i Luso (Light from Light) brengt Hamasyan een bijzonder fraai klinkende collectie gewijde muziek waarmee de donkere wintermaanden flonkerend bijgelicht worden.
 
           7. Sokratis Sinopoulos Quartet, Eight Winds

 
De in 1974 in Athene geboren Sokratis Sinopoulos studeerde aanvankelijk klassieke gitaar, Byzantijnse muziek en volksmuziek. Vanaf zijn veertiende levensjaar richtte hij zijn aandacht op de lyra, een Griekse knieviool. Voor zijn nieuwe werkstuk Eight Winds wenst Sinopoulos met zijn kwartet diverse aspecten van de Griekse muziek door de tijden heen aan bod te laten komen. Hij wordt hierbij geholpen door Yann Keerim (piano), Dimitris Tsekouras (contrabas) en Dimitris Emmanouil (drums). Het album werd in april 2014 binnen de Sierra Studios in Athene opgenomen. De productie was in handen van Manfred Eicher. Zoals te toen gebruikelijk weet hij het geheel in een bijzonder fraaie transparante productie te vatten. Alle instrumenten komen geheel tot hun recht waarbij de lyra als kompas dienst doet. Zonder de fijnzinnige klanken van piano, contrabas en drums tekort te willen doen voert Sokratis Sinopoulos op Eight Winds met zijn lyra de boventoon. Hij weet hierbij grote hoogtes te bereiken en tevens de luisteraar ademloos aan zich te binden.
 
8. James Elkington & Nathan Salsburg, Ambsace
 
 
De in Engeland geboren James Elkington ontmoette een aantal jaren geleden de uit Kentucky afkomstige gitarist Nathan Salsburg. Beiden vonden elkaar in Chicago en delen een passie voor akoestische gitaarduetten. Elkington speelde met o.a. Richard Thompson en Jeff Tweedy. Salsburg begeleidde o.a. Joan Shelley en is een van de beheerders van de muzikale nalatenschap van het Alan Lomax. Dit jaar presenteerde het duo Elkington & Salsburg het tweede album Ambsace. Het materiaal werd, behoudens drie covers, door Elkington & Salsburg gecomponeerd. Het geheel werd gedurende twee sessies op de zolder van James Elkington opgenomen. Naast de akoestische gitaren van beide heren zijn staande bas, viool en een enkel percussie instrument te beluisteren. Met sierlijke en warme melodieën weten James Elkington & Nathan Salsburg zich moeiteloos een weg naar mijn gehoor te banen. Voor liefhebbers van akoestische gitaarmuziek, een album om de vingers bij af te likken.
      
          9. Martin Simpson, Andy Cutting & Nancy Kerr, Murmurs
 
 
 
 
10.   Daniel Bachman, River
 
 

Dit jaar presenteerde de Amerikaanse gitarist Daniel Bachman zijn album River. Her en der werd het geheel aan het werk van de in 2001 overleden gitarist John Fahey gelinkt. Daniel Bachman liet zich bij zowel de opener als de afsluiter Won’t You Cross To That Other Side door natuurkrachten inspireren. Hij vertolkt op overtuigende wijze de machtig kolkende rivier in al zijn facetten. Met het eveneens robuust klinkende Levee, geschreven door Jack Rose, brengt Bachman een saluut aan zijn collega gitarist. De eveneens uit Virginia afkomstige country blues gitarist William Moore (1893-1951) wordt geëerd met een versie van het door hem geschreven Old Country Rock. Daniel Bachman brengt met River een eerbetoon aan zijn inspiratiebronnen. Hij neemt de luisteraar op mee naar de prachtige natuur van zijn geboortestaat Virginia. Laat je meevoeren op de overweldigende stroom van dit gedreven en bezield klinkende akoestische gitaaralbum.