"All music is folk music. I ain't never heard no horse sing a song" Louis Armstrong

donderdag 15 april 2010

Mark Erelli, Little Vigils.


Zou met de verkiezing van president Obama dan toch ook de politieke lente uitgebroken zijn? Je zou het haast denken na beluistering van Little Vigils. Singer songwriter Mark Erelli klinkt op zijn negende en zeer gevarieerde album opmerkelijk ontspannen na voorganger Delivered. Op dat sociaal en politiek bevlogen album hield Mark er de moed der (wan) hoop in, welhaast tegen de klippen op. Hoop zou het laatste moeten zijn dat zou sterven voor o.a. de soldaat in Irak. Uitgezonden door een president die hoognodig door een hedendaagse Lincoln vervangen moest worden.

Mark toog voor de opnames van Little Vigils naar The Great North Sound Society; een oud landhuis in Maine. Producer Zack Hickman (o.a. Josh Ritter, Laura Cortese en Jake Amerding) produceert een album vol nieuwe songs waarin pedal steel, banjo, fiddle, orgel en staande bas centraal staan. Erelli zet met August meteen de toon op Little Vigils; een ballade waarin deze jonge vader kalmpjes de huislijke geneugten van het familieleven neerzet. Ach kijk nog even naar de kleine, kijk toch hoe hij slaapt. Wat is het een plaatje, slechts een dwaas zou meer kunnen verlangen. De kleine nachtwake nemen we dan graag op de koop toe.

Everything In Ruin schroeft het tempo aangenaam op, ideale muziek voor in de auto met de ramen open en kilometers lange en lege snelweg in het verschiet. Het subtiel humanistische Kingdom Come was reeds bekend van het Darwin Song Project evenals Mother Of Mysteries. Rose Cousins en Rose Polenzani vormen samen het koortje op deze songs waardoor deze enigszins naar Leonard Cohen klinken. Columbus Ohio en Hemlock Grove laten een ingetogen Erelli horen, indringend luistervoer. Hartzeer en vervreemding onder woorden gebracht met tekstuele pareltjes als “Your heart is empty as winter in a tourist town”

Het ronduit vertederende I Took The Moon For A Walk mag als één van de vele hoogtepunten van dit album beschouwd worden. Het fraaie prentenboek van Carolyn Curtis op muziek gezet, piano, zachte gitaar, een klein streepje accordeon en strijkersarrangement. Waar een nachtwake en het voorlezen van een boekje aan de kleine al niet toe kan leiden. Het vereeuwigen van Pauline kan vervolgens uiteraard niet uitblijven. Hoe een hommage aan je vrouw, en moeder van je kind, te schrijven zonder gemeenplaatsen aan te doen? Erelli slaagt glansrijk, “Found me a river so I followed it down. Till I felt the spray on my face where the waves kneel down” En dan als een kind zo blij zijn dat het je gelukt is om “Where the waves kneel down” in het uiteindelijke resultaat te handhaven, het tekent Mark Erelli's onbevangen talent.

Mark Erelli schaart zich met zijn laatste albums, telkens oplopend in kwaliteit, onder de groten van de hedendaagse mannelijke Amerikaanse singer songwriters. In deze categorie hoort hij wat mij betreft bij de grote drie, Richard Shindell, Jeffrey Foucault en inderdaad Mark Erelli.

Hans Jansen.

Website, http://markerelli.com/
Releasedatum, 16 maart 2010, Hillbilly Pilgrim Records.
  

donderdag 1 april 2010

Patty Larkin, 25


Patty Larkin, 25

Enkele weken geleden verraste Lynn Miles met een dwarsdoorsnede van haar werk Black Flowers getiteld. Miles nam haar werk enige tijd geleden opnieuw solo akoestisch op, zelden klonk zij zo overtuigend en indringend als op deze albums. Patty Larkin presenteert met 25 eenzelfde project. In 1985 debuteert deze uit Boston afkomstige songstress, nu 25 jaar later heeft Larkin elf albums op haar naam staan.

Vorig jaar overleed Larkin's moeder na een kort ziekbed. In deze periode hadden beiden intensief contact waarbij Patty vaker haar muziek voor moeder speelde. Om haar zilveren jubileum als artiest luister bij te zetten zocht Larkin vervolgens contact met collegae waarmee zij in het verleden samen werkte. Patty bedacht hiertoe een origineel concept. Ze nam 25 love songs van haar albums opnieuw op. Vervolgens stuurde ze aan elk van de 25 mee werkende artiesten een opname toe en gaf hen carte blanche. Onnodig te zeggen dat dit tot de nodige verrassingen leidt. Zo leent Martin Sexton niet slechts zijn achtergrond vocalen op opener Lately maar fluit er tevens een vrolijk potje op los. Jonatha Brooks zingt met Larkin samen op in Only One en bespeelt tevens een speelgoed piano. Merrie Amsterburg herhaalt dit op Inside Your Painting. Erin McKeown draagt naast haar vocalen tevens percussieve zang en een opvallende orgel partij aan op Beautiful.

Na herhaalde beluistering van het hier verzamelde werk valt nogmaals op dat Patty's werk door de jaren heen telkens van bijzonder stabiele kwaliteit is geweest. Tevens blijkt nogmaals dat ze eigenlijk altijd al excelleerde in prachtig beeldende en intelligente songteksten. Door de muzikaal bescheiden opzet klinken beide albums opmerkelijk samenhangend ondanks dat de opnamen op verschillende locaties plaats vonden. Ook heeft Larkin een gelukkige hand van kiezen en combineren gehad bij het samenstellen van de albums. Zo lijkt Cupid's Knee eigenlijk altijd al een Catie Curtis song te zijn geweest en klinkt Pablo Neruda vanaf het begin als een typische onderkoelde song van Suzanne Vega. Bruce Cockburn leent zijn kenmerkende vocalen en gitaarspel aan Open Arms. David Wilcox zijn stem en ukelele aan The Cranes, Shawn Colvin haar stem aan Hallelujah en John Gorka's bariton is op Deja Vu te horen.

Verder werken o.a. grootheden als Rosanna Cash, Jennifer Kimball, Lucy Kaplansky, Chris Smither, Peter Mulvey, Dar Willams, Janis Ian, Mary Chapin Carpenter en Greg Brown mee. Teveel om op te noemen eigenlijk en is het vrijwel onmogelijk om echte hoogtepunten op te noemen uit deze veelheid aan ronduit prachtige songs.

Vorig stak jaar het Darwin Song Project met kop en schouders boven vergelijkbare projecten uit. Dit jaar is de kans aanzienlijk dat Patty Larkin met deze eer gaat strijken. 25 biedt een schat aan contemporaine singer songwriters. Mis deze albums niet!

Hans Jansen.

Website, http://www.pattylarkin.com/
Releasedatum, 9 maart 2010, Signature Sounds.